Αναφορικα με το αρθρο «Αλούπες εχόρευεν κι ο κώλος ατ’ εφαίν’τον» (Παν. Η. Μελανοφρύδης) του Κυριάκου Ιωσηφίδη της 15 Απριλιου 2010 ,στο Blog e-pontos

επειδη ο κ. Ιωσηφιδης υπογραφει εκτως των αλλων και ως χοροδιδασκαλος.

Ο καθε χοροδιδασκαλος ,εκτως των πατηματων ,του κρατηματος των χεριων και σε ποια σταση πρεπει να βρησκοντε τα κεφαλια των χορευτων σε καθε πατημα και βηματισμο,οφειλει πρωτον και κυριοτερον να διδασκει και ηθος ,οχι μονον στους μαθητες του κατα την ωρα της διδασκαλιας αλλα σε οποιαδηποτε ενασχολιση του με τα κοινα .

Οφειλω να ομολογησω οτι μονον ηθος δεν διακρινω στην επιστολη.Αντιθετος ,διακρινω μια εμπαθεια στο προσωπο του κ.Ζουρνατζιδη τον οποιο δεν αναφερει ονομαστικα αλλα με ειρωνικες προσφωνησεις οπως ο «Πόντιος Βερσάτσε» και Νεοοθωμανο.

Επισης ,πως και με ποια ιδιοτητα απο αυτες που αναφερει ο κ.Ιωσηφιδης ,χαρακτηριζει την φορεσια του νεαρου χορευτη ως Τουρκικη ,οταν δεν μας παρουσιαζει την δικη του ερευνα επι της φορεσιας αυτης;Κατα αυτην την αποψη λοιπον ,και οι νησιωτες μας συν-Ελληνες τουρκικες φορεσιες φορουν ;

Οσο για τις δικαστικες απειλες εκεινο που εχω να πω ειναι οτι αν γνωριζαμε οτι η αποφαση του δικαστηριου θα γινει αποδεκτη απο αυτους που ξεκινησαν να σπηλωνουν μια ερευνα ,πρωτοι εμεις θα ειχαμε προσφυγει στη Δικαιοσυνη.

Με τιμη

Σιδηροπουλος Αναστασιος

Προεδρος της Ενωσης Ποντιων Μπηλεφελντ και περιχωρων ´´19η Μαη´´

To φέσι ένα απαξιωμένο κάλυμμα κεφαλής από τους “ειδικούς”.

Κάλυμμα της κεφαλής καθαρώς μωαμεθανικό είναι το σαρίκι ή ταρμπίχ (βυζαντινόν φακεώλιον), ένα ύφασμα πολύπηχο, λευκό ή χρωματιστό, βαμβακερό ή μεταξωτό. Ο ιδρυτής της θρησκείας Μωάμεθ, προκειμένου να εμφανιστεί στο φύλαρχο Χαμπίμπ Ιμπν Μάλεκ για να δικαστεί εφόρεσε σαρίκι. Το σαρίκι ήταν διακριτικό της τάξεως. Οι μουλάδες εφόρουν άσπρο, Οι χαλίφιδες πράσινο. Οι εμίρηδες πράσινο ή λευκό. Το σαρίκι των βεζύρηδων είχε δύο φτερά ερωδιού, των σουλτάνων πολύ μεγαλύτερο, είχε τρία φτερά ερωδιού και πολύτιμους λίθους. Οι Τούρκοι της Ανατολής άργησαν να δεχθούν το Μαροκκινό φέσι, γιατί ο κάθε καλός Μουσουλμάνος απεύφευγε να ντύνεται κατά τρόπο ξένο προς το έθνος του. Εκτός της καταισχύνης εθεωρείτο και ένοχος αποστασίας. Απέφευγε λοιπόν να αφήσει το πατροπαράδοτο σαρίκι και να φορέσει το φέσι ή ένα καπέλο ευρωπαϊκό. Έτσι δε βλέπουμε στις παλαιότερες εικόνες Τούρκο να φορεί φέσι. Κυρίως όταν ο Σουλτάν Μαχμούτ ο Β', επαναστάτης, στο σημείο αυτό, κατά του ιερού νόμου (τσεριάτ) επέβαλε με σουλτανική διαταγή (1810) τα φέσια, τότε “εξ ανάγκης και νόμου” (παροιμία κρητική), φόρεσαν το φέσι και πάλι οι περισσότεροι το τύλιγαν με τουμπάν. Ο κατώτερος Τούρκος πολίτης αρχικά φόρεσε ένα φέσι χωρίς φούντα εξύριζε το κεφάλι του και άφηνε στην κορυφή μια μεγάλη τούφα μαλλιών, την οποίαν επερνούσε από μία τρύπα που είχε επίτηδες το φέσι κι έτσι εσχηματίζετο ένα είδος φούντας. Γενικά οι Τούρκοι εδέχθησαν το φέσι αργότερα από τη βράκα, την οποία αρχικώς εφόρεσαν μικροαστοί των παραλίων της Μικράς Ασίας.
Οπωσδήποτε η βράκα φορέθηκε από το στρατό και τους Τούρκους της ενδοχώρας παρηλλαγμένη και ονομάστηκε ποτούρ και ντον ή και τσουχά σαλβάρ...
Στο τουρκικό ναυτικό, δηλαδή στα τουρκικά καράβια η βράκα φορέθηκε σε μεγάλη κλίμακα, γιατί αυτοί που τη φορούσαν ήσαν Έλληνες νησιώτες.
(Ολόκληρη η δημοσίευση για το φέσι στο επόμενο τεύχος της εφημερίδας Εύξεινος Πόντος)
Νίκος Ζουρνατζίδης